μηδεποθές

(Μ μηδεποθές)

επίρρ. πουθενά («μηδέ δεντρό δε θέλει 'σται μηδεποθές κιανένα να μη βαστά... τ' όνομα... τσ' Αθούσας», Πανώρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < μηδέ + επίρρ. ποθές].